Rěčny kućik dr. Anje Pohončoweje z wusyłanja 23.07.2008 swój – jeho/jeje

25. pražnika 2008, 12:22 hodź.

Wěmy, zo so wobchadna rěč, kotraž so wšědnje doma wužiwa, we wšelakim nastupanju wot spisowneje rěče wotchila. To płaći za serbšćinu runje tak kaž za němčinu. Normu spisowneje rěče přiswojimy sej zwjetša w šuli. Tam wuknjemy tež, zo wužiwaja so w spisownej rěči druhdy hinaše gramatiske zjawy hač we wobchadnej rěči, štož móže pak tež k wšelakim zmylkam wjesć. Tak maja někotři Serbja swoju lubu nuzu z tym pronomenom swój. Zasadźuja jón, hdyž poprawom njesmědźa a nawopak, na př.: "Swoja žona je dźensa najrjeńša." město "Jeho žona je dźensa najrjeńša." Pronomen swój njemóže mjenujcy ženje w subjekće stać, ale swój so na subjekt sady poćahuje: Hdyž rjedźi Jan swoje awto, potom wěmy, zo słuša awto Janej. Hdyž pak Jan jeho resp. jeje awto rjedźi, potom słuša awto Bóh wě komu, jenož nic Janej. A štóž mje njeje słyšał, njech sej rjedźi swojej wuši a nic jeho wuši, dokelž tole njeby wjele pomhało, zo by sam lěpje słyšał.