Rěčny kućik dr. Sonje Wölkoweje (01.07.2015) Wostać abo dać?

01. pražnika 2015, 08:20 hodź.

„Wostajće nas to hakle přichodny króć rozsudźić!“ Na tute wašnje radźeše njedawno něchtó, zo bychmy rozsud wotstorčili na přichodne zetkanje. Rozumić hodźi so ta sada jenož po přełožku do němčiny: Lasst uns das beim nächsten Mal entscheiden. Je to namołwa na skupinu ludźi, a rěčacy při tym tež sam sebje měni. Tola konstrukcija je misnjena. Serbski werb wostajić je jenož druhdy wotpowědnik za němske lassen, na př. etwas liegen lassen – něšto ležo wostajić. Lass mich in Ruhe! – Wostaj mje na pokoj! W druhich kontekstach rěka serbski ekwiwalent husto „dać“: Er lässt mich nicht schlafen. – Wón mi spać njeda. Ich lasse mir die Haare schneiden. – Dam sej włosy třihać. Takle praji so tež dosć husto w zmysle namołwy. Zejler pěsnješe: Dajće nam wjesele při piwje być, wone tež chcyło nam k dobremu tyć. A na spočatku mjenowanu namołwu móhli takle formulować: Dajće nam to hakle přichodny króć rozsudźić. Tola mamy w serbšćinje tež přikazowacu formu za 1. wosobu plurala, a ta je krótša a zwjetša za tajki woznam derje přiměrjena: Spěwajmy, dźěłajmy, pójmy, wjeselmy so. A tuž móhli tež rjec: Dočakajmy hišće, rozsudźmy to hakle přichodny króć!